monarchii. Zabolało to bardzo prowincję szlachecką, która w możliwości awansu każdego z wyborców na tron królewski upatrywała drugi, obok instytucji liberum veto, z kamieni węgielnych ówczesnej demokracji. W roku 1791 działano zresztą z takim pośpiechem, że nie starczyło nawet czasu na zapytanie elektora saskiego, Fryderyka Augusta, który został w konstytucji expressis &lt;page nr=349&gt; verbis wymieniony, o zgodę na ozdobienie skroni tak kłopotliwą koroną.<br>Osobiście nie byłbym za powrotem do instytucji wolnej elekcji, nawet gdyby do udziału w niej miano dopuścić wszystkich pełnoletnich obywateli III Rzeczypospolitej bez pytania o ich herbowe papiery. Jako legalista stoję na gruncie uchwał z maja roku 1791, których prawomocności nikt