Tymczasem pierwsze słońce powolutku opadało za wysoki płot, odgradzający nasze podwórko od Krainy Niewiadomej, gdzie przez lata dojrzewała moja historia o ptaku Cis i bajka o bałwanie i róży. A przecież powinnam była wiedzieć, że tam dalej może być tylko długie podwórze kamienicy przy Piotrkowskiej i chyba pośrodku jeszcze jakaś fabryczka albo skład drzewa, skąd dobiegały okrzyki robotników i łomoty długich desek, czasem i zapachy drewna i smoły, zabijane zresztą rychło przez woń kloaczną, bijącą z podwórkowej wygódki i ulicznych rynsztoków. Tak, tu nie było wcale miejsca na bajki i czarodziejstwa.<br>A jednak pociągała mnie strona podwórza i tajemnica parkanu, której