serialu jest umiejętność stopienia w jedną całość elementu przewidywanego i zaskakującego, entropii i informacji, podobnie jak w każdym komunikacie artystycznym opartym na zasadzie szeroko rozumianego rytmu. Z tego punktu widzenia wzorowym serialem pozostanie dla mnie zawsze Baron - umiejętnie dozujący proporcje między stałą postacią bohatera a każdorazowo odmiennym i zaskakującym przebiegiem fabularnym - większe zastrzeżenia miałbym do Ściganego, którego kolejne odcinki raziły monotonią wciąż tego samego schematu ukrywania się, rozpoznania i ucieczki, zaś zupełnym nieporozumieniem wydaje mi się rodzima Doktor Ewa, nie tylko z przyczyn ogólnie znanego kompromitującego poziomu artystycznego i myślowego, ale i dlatego, że odcinki tego serialu były wręcz stuprocentowo przewidywalne