szafki, poszedł do kuchni i nalał sobie kawy - była zimna i wodnista. Jedząc czytał ŤWolę Luduť. "Niech szlag to trafi; ciągle masa , 1ud, ucisk. Sam jestem w nędzy prawie i większe mam prawo do jedzenia codziennie obiadu aniżeli chłop spod Małkini do fortepianu". Spojrzał na zegar: jedenasta. Znowuż opadła go fala zgryźliwości. Począł się błąkać po pokoju. Wziął z etażerki obszarpaną Lenorę Kadena-Bandrowskiego. Począł czytać, w ustach miał smak proszku do zębów i - kawy. "Tfu, jak ten szczeka. Załgany, zaśliniony karierowicz... gada, gada. Rypnął niedolę górnika polskiego, ciekawym, ile na tym zarobił... menda na jajach literatury". Lucjan przerwał czytanie, znał