Jan i przeżegnał <br>się, chociaż nigdy nie miał tego zwyczaju. <br><br>- Trzy! - powtórzyłam. - Trzy! <br>Teraz wierzysz?! <br><br>Stasiek zawahał się. <br><br>- A od czego te klucze? - zapytał. <br><br>Janowi było już tego za wiele. <br><br>- A tobie co do tego, &lt;orig&gt;smerdo&lt;/&gt; jeden?! - zawołał. <br><br><br>I byłabym może jeszcze ocalona, gdyby nie to, że <br>Jan wytłumaczył sobie fałszywie moje błagalne spojrzenie <br>i wzruszywszy ramionami, mruknął: <br><br>- A zresztą... niech wam będzie! Jeden od bramy, drugi <br>od drzwi, a trzeci od zatrzasku! <br><br>Wbiegłam jak nieprzytomna do mieszkania, rzuciłam się <br>na najbliższy fotel i zaniosłam się od płaczu. <br><br>Zdumiony i przerażony Jan na próżno usiłował <br>przez dłuższą chwilę wydobyć ode mnie