znaczeniem tempa i rytmu w teatrze, kilka mogłoby być przedmiotem osobnych rozważań (prowadzonych w różnych porządkach badawczych):<br>- estetyczna rytmiczność w wielkich Dziadach Schillerowskich;<br>- żywiołowe, ekstatyczne chóry Dziadów Konrada Swinarskiego;<br>- rytm jako najważniejsza kategoria w myśleniu o teatrze u Wsiewołoda Meyerholda;<br>- tempo, bez którego nie może istnieć ani komedia dell'arte, ani farsa;<br>- rytm Fredrowskiego słowa, jego szybkość, o której pisał Stefan Jaracz:;<br>- Wielka Improwizacja spokojnie i powoli mówiona przez Gustawa Holoubka w Dziadach Dejmkowskich, czyniąca z tekstu Mickiewicza wywód filozoficzny prowadzony z przenikliwą logiką;<br>- dramaty Antoniego Czechowa grane bardzo szybko - dziś to częsty zabieg wydobywający ukryte napięcia międzyludzkie obecne w dramaturgii autora