nowość sytuacji, ale także szeroko rozpowszechniana wizja treningu jako czegoś "zagrażającego". W treningu prowadzonym przez aktywnego trenera uczestnicy wiążą swe bezpieczeństwo z jego działaniem, ale w treningu niedyrektywnym pozostawieni są sami sobie. Sposobem podtrzymywania przez nich poczucia bezpieczeństwa jest rzucanie grupie "na żer" bezpiecznych wątków, czyli opowiadanie o swoich problemach fasadowych. Należą do nich opowieści typu "ja i mój szef" lub "kłopoty z nie umotywowanym pacjentem". Jest to zatem odsłanianie części siebie, ale "siebie publicznego", czyli mówienie o tym, co jest "przetrenowane w opowieściach", dość typowe i nie wiąże się z "niebezpiecznymi" emocjami. Takie wyznania pomagają też mówiącemu wytłumaczyć się i