Warszawie zastaje książę Stanisław krańcową nędzę. "Mnóstwo mężczyzn, przede wszystkim byłych wojskowych, włóczy się bez pracy i środków do życia. Byłem wstrząśnięty tym stanem rzeczy i w miarę możności próbowałem pomagać potrzebującym. Ale nie trwało to długo. Pruski gubernator, za pośrednictwem księcia de Nassau, zażądał ode mnie ograniczenia tej akcji filantropijnej, ponieważ wywołuje ona niepokój publiczny. I tak zresztą musiałbym to uczynić, gdyż zaczęło mi brakować funduszów".<br>W Warszawie książę pozostaje przez cały rok. Większość swego czasu poświęca staremu ojcu. Blisko osiemdziesięcioletni książę eks-podkomorzy w spokoju dożywa późnych dni. Z tym najgorszym z Poniatowskich los - na złość historykom - obszedł się