trochę i odeszła. Jakież było moje zdziwienie, gdy po paru tygodniach, kiedy wszedłem do pokoju Andrzeja z jakimś tam interesem, zastałem tę panią, matkę rzekomo uwiedzionej dziewczyny, z ręką w dłoni Andrzeja, który czarował ją swoimi urzekającymi słówkami. A polotu i fantazji mu nie brakowało.<br>Okazało się, że potęga jego fluidu zwyciężyła wszelkie matczyne opory.<br>Andrzej był człowiekiem ulepionym z bardzo kruchej gliny i choć przed wojną życie nie układało mu się najszczęśliwiej, pozostał nadal istotą z tamtej epoki, z wszystkimi charakterystycznymi dla niej obciążeniami psychicznymi i obyczajowymi. Nie potrafił przystosować się do nowej rzeczywistości. Nie był to przecież czas Rybickich