inteligentów i artystów od działaczy o proletariackim pochodzeniu. Niezależnie jednak od owych istotnych niekiedy różnic, bez trudu dostrzec można zasadnicze podobieństwo typu psychicznego, jaki sobą reprezentowali i to właśnie, obok wspólnoty ideowej, umożliwiało im owocne współdziałanie. <br>Wyjątkowo trudne zadanie oczekuje badaczy pragnących uzyskać rzetelne dane o liczebności ruchu anarchistycznego i fluktuacjach jakim podlegał. Silny indywidualizm, wstręt do zorganizowanych form istnienia, częściowa tajność, nieciągłość działania - wszystko to, jeśli nie uniemożliwia, to w każdym razie szalenie utrudnia dokonanie choćby szacunkowych obliczeń. Wskutek braku odrębnej partii wiele kłopotu sprawia przeprowadzenie linii demarkacyjnej, która &lt;orig&gt;oddzialiłaby&lt;/&gt; aktywistów od sympatyków ruchu. Na domiar złego, nawet te szczątkowe