oddalają się one od tego, co jest dla nas dostatecznie realne, tzn. widziane, przeżyte, zrozumiane, podlegamy wymaganiom samej mowy w jej przeszłych i teraźniejszych formach składniowych i rytmicznych. Chociażby sam opór wobec pewnych skłonności dzisiejszej polszczyzny, wobec jej bezkształtu i uczonego bełkotu, mógł niepostrzeżenie przesuwać myślowe akcenty, czyli że nie folgowałem sobie tak, jak bym chciał. Mam jednak nadzieję, że <page nr=269> odwołując się do ukrytego nurtu w mojej duchowej biografii zburzyłem niektóre zanadto sztywne i jednolite wyobrażenia o sobie, co ma dla mnie znaczenie osobiste, bo dążymy przecie do zakomunikowania siebie możliwie tożsamego ze sobą prawdziwym - bez wielkich złudzeń, że uda się