wykresy liczbowe i obniżenie wskaźnika ze 137 na 128.<br>Pomimo otępienia uczuciowego i powracających lęków Kira sporo czasu spędzała poza domem.<br>Przypuszczałem, że spaceruje po mieście dla zabicia czasu.<br>Znosiła zresztą do domu mnóstwo bezużytecznych przedmiotów, na które wydawała swoje francuskie oszczędności. Muszę przyznać, że nie jestem rozrzutny i nie folgowałem na ogół rozrzutności Kiry. Ona twierdziła, że jestem chorobliwie skąpy i na złość mnie kupowała coraz to nowe wazoniki, garnuszki, dzbanuszki i tym podobne zbędne wyroby ceramiczne. I ten kierunek jej zamiłowań traktowałem jako przejaw choroby. Tak samo oceniałem jej zobojętnienie, złe humory i stany neurasteniczne, przechodzące niekiedy w histerię