to najlepszy wzorzec pisarstwa krytycznego, skoro forma niekontrolowana, powstająca spontanicznie i żywiołowo, wikłała myśl w zaciemniające meandry stylistyczne. Brzozowski był więc w wielu charakterystycznych właściwościach swego pisarstwa produktem swojej epoki i wiele jej poglądów podzielał. A więc uwielbienie dla sztuki, traktowanej z najwyższą i odpowiedzialną powagą jako jednej z najgłębszych form świadomości społecznej, zbiorowej i jednostkowej. Miał wielki szacunek i uznanie dla Przybyszewskiego, do którego przyznawał się jako do jednego ze swych patronów i nauczycieli. Ale jednocześnie odrzucał sztukę "zabawę i rozrywkę", sztukę sprowadzającą się do chimerycznej gry form, techniki wirtuozowskiej, pogoni za efektami stylu i wiersza. Twierdził zawsze, że o