podwodnego lotu rozwinęły <br>na przełomie wczesnego i środkowego triasu inne morskie gady <br>- plakodonty. Pierwotne plakodonty miały długi ogon (Placodus; ryc. 10.8) i długie, cienkie zęby sugerujące rybożerność (Helveticosaurus). Jeśli nawet plakodonty i plezjozaury mają wspólne korzenie, ich ewolucja biegła jednak w rozbieżnych kierunkach.<br>Tarczki na powierzchni tułowia plakodontów stopniowo formowały pancerz upodabniający je do żółwi; od razu dogłębnie zmieniło się uzębienie. Zęby zanikły na krawędziach szczęk <br>, na podniebieniu rozrosły się natomiast guzikowate zęby miażdżące. Najwyraźniej przystosowały się do odżywiania oskorupionymi mięczakami. Wymarły bezpotomnie w końcu triasu, kiedy osiągnęły już bardzo dziwaczną postać, okryte od grzbietu dwuczęściową litą skorupą, z bezzębną