dwie osie (a więc cztery promienie). Pojawiły się też igły trójosiowe z pięcioma i sześcioma promieniami. Różnorodność form trójosiowych igieł osiągnęła do końca kambru zdumiewającą różnorodność, która nigdy później się już nie powtórzyła (również w odniesieniu do liczby promieni). Krzemionkowy szkielet rozrastał się bowiem w trakcie ewolucji w głąb ciała, formując zwarte rusztowanie, podobnie jak &lt;page nr=141&gt; w przebiegu ewolucji archeocjatów. Niewątpliwie w obydwóch grupach rezultat był ten sam: osiadłe gąbki stawały się coraz mniej apetyczne.<br>W szkielecie najpierwotniejszych gąbek igły nie łączyły się sztywno ze sobą. Tak jak igły jednoosiowe powstawały najwidoczniej wewnątrz osobnych komórek. Dopiero w ordowiku trójosiowe igły niektórych gąbek