przypisaną od osiągniętej, co może w poważnym stopniu ograniczać zasadność twierdzeń, które by miały być ewentualnie formułowane z perspektywy reakcji społecznej odrębnie dla każdej z analizowanych powyżej postaci dewiacji. Propozycja Mankoffa, by dokonywać rozróżnienia na dewiację osiągniętą i przypisaną, jest jednak istotna w tym sensie, że uświadamia, iż koncepcje teoretyczne formułowane na gruncie perspektywy naznaczania nie były w pełni adekwatne do klasy zjawisk, do których wyjaśnienia aspirowały.&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;NAZNACZANIE I SAMONAZNACZANIE&lt;/&gt;<br><br>Kolejnym ważnym podziałem &lt;orig&gt;naznaczeń&lt;/&gt; jest podział na naznaczenia dokonywane przez społeczną widownię oraz tak zwane &lt;orig&gt;samonaznaczenia&lt;/&gt;. To że obok etykietek przyczepianych przez innych istnieje także proces &lt;orig&gt;samonaznaczania&lt;/&gt;, wydaje się raczej oczywiste