dać caffe latte con buroo. (Im zawsze trzeba tego burro przypomnieć, myślą, że każdy tak już będzie jak żebrak suche bułki jadł.) Ale ich bułki niezłe. Więc siedzę sobie i jem, Bogu ducha winna. Aż tu raptem... huk, stuk na chodniku - drzwi naturalnie otwarte. Trzęsienie ziemi czy co? Patrzę... wchodzi frant. Skóra koźla na nim. Motocyklem przyjechał, dlategoż ten harmider. Fuzja cieniutka jak rożen, na ramieniu, kapelusik `a la diable m'emporte. I serio. Okropnie serio. Wrzaskliwy. Piesek też z nim, taki kłapouchy... Żeby tu zaraz jemu na poczekaniu wszystko podawali! a nie, to pójdzie i nigdy nie wróci. <br>Toż ja nie