to warszawskie zadęcie, jakie niekiedy demonstrowali. Wtedy mało ich jeszcze znałem i nie umiałem odróżnić ich póz od odruchów naprawdę przyjacielskich. Z biegiem miesięcy wtapiali się w ogólną atmosferę miasta, które wówczas wrzało i kipiało życiem. Zaczęli się przekonywać, że różnego rodzaju epitety, jakimi obdarzała Kraków stołeczna opinia, są pustymi frazesami bez pokrycia. Wszędzie bowiem spotykali się z przychylnością, z pomocą i dobrym słowem. Ale warszawiacy to warszawiacy, już z mlekiem matki wysysali ironiczną pobłażliwość dla prowincjuszy.<br>Wielu nawet wojenne doznania nie potrafiły przekonać, że Warszawa nie jest pępkiem świata i że nie należą się im szczególne względy. Przyjmowali naszą wyciągniętą