śmiałość. Aktorska pasja, napastliwa siła komiczna Róży, zniekształcająca rzeczywistość w obraz żałośnie śmieszny, wydawała się Jadwidze czymś urągliwym, wysoce nieprzyjemnym. <br>Jadwiga niepokoiła się słusznie słuchając karykaturalnych opowiastek teściowej: Róża - nabłaznowawszy się do syta - popadała najpierw w apatię, potem w ponurość. Zaczynała narzekać na kuchnię, na zimne posadzki kamienne, na zapach frytury... Już w drugim tygodniu pobytu punkt ciężkości zainteresowań przeniosła z Rzymu i okolicy na nowe gospodarstwo syna. W kilka dni po przyjeździe była razem z Władysiami na raucie w ambasadzie. Ze swoim cieniutkim nosem, doskonałą francuszczyzną, roztargnionym "co, pani?" i żabotem ze starej koronki &lt;page nr=91&gt; zyskała powszechny aplauz. Papiery Władysia poszły