odcinków, np. w Gloria: -1 &lt;name type="tit"&gt;Et in terra&lt;/&gt;, &lt;name type="tit"&gt;Allegro maestoso&lt;/&gt; (s. 11) 2 &lt;name type="tit"&gt;Domine Deus Rex caelestis&lt;/&gt; (s. 12) lub 3 &lt;name type="tit"&gt;Quoniam, Tempo I (Deciso)&lt;/&gt; (s. 15) 4 &lt;name type="tit"&gt;Cum Sancto Spiritu, Allegro non troppo&lt;/&gt; (s. 16)<br><br>Czynnikiem wzmacniającym kategorię szeregowania i równocześnie zbliżającym koncepcję formy do mszy kantatowej jest również fuga, zastosowana przez Wiłkomirskiego dwukrotnie (1 i 3 &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt; oraz &lt;name type="tit"&gt;Cum Sancto Spiritu&lt;/&gt;) i wprowadzone fugata (np. &lt;name type="tit"&gt;Hosann&lt;/&gt;, 3 &lt;name type="tit"&gt;Agnus&lt;/&gt;) czy duet (2 &lt;name type="tit"&gt;Christe&lt;/&gt;). W przeciwieństwie do Maliszewskiego, Wiłkomirski dąży do zamknięcia całej formy, modyfikując w &lt;name type="tit"&gt;Dona nobis&lt;/&gt; materiał z &lt;name type="tit"&gt;Kyrie&lt;/&gt;. Obie msze reprezentują koncepcję formy szeregowej, dla której wzorce stanowiły