Egzystencja mieści się tam, gdzie naprawdę jestem i gdzie mimo wszystkich ruchów rozumienia siebie nie potrafię rozumieć, gdzie kocham i nie wiem, dlaczego... Egzystencja mieści się w niczym nie ograniczonym chceniu rozjaśnienia samego siebie, w chęci uczynienia przejrzystym owego niemożliwego do zniesienia początku istnienia naprawdę"</>. Z egzystencji wyłaniają się pewne fundamentalne pytania: <q>"... czy staję się tożsamy z samym sobą, czy zanurzam się w tej dziejowości, z którą stanowię jedność i w której przyswajam sobie byt, dający mi poprzez ślady odciskane na czasie odczuwać wieczność, czy może raczej staję się z sobą nieidentyczny, popadam w postawy, w których nie obowiązuje wierność ani