rzucił słowa z ust drgających od pasji. - Dosyć o tym!... Nie zmówimy się jednym językiem!... Widziałeś mi się poczciwie... Lecz trudno! Bądź zdrów!<br>I począł spiesznie oddalać się od stołu. Lecz po kilku krokach zawrócił jeszcze.<br>~ Myślę - rzekł szorstko, stojąc nad Kazimierzem - że zachowasz dla siebie jedynie, o czym tu gadaliśmy ze sobą, hę?<br>- Juści, rozumiem przecie... dzieckiem nie jestem! poczciwie uśmiechnął się Kazimierz.<br>Długo patrzył potem za oddalającą się postacią podchorążego.<br>Był prawie zakłopotany tym nagłym zerwaniem rozmowy. Można by rzec, niemal zmartwiony, bo ani się spodziewał takiej u Jarmuntowicza popędliwości... Ale bo, cóż to on mówił o tej rewolucji