roziskrzony do białości parapet okna, na którym<br>złożyłem dłonie jak na karmieniu ołtarza.<br> Okno wychodziło na nasz ogród, nasz gaj, do którego nigdy jeszcze<br>nie zajrzałem, obrzeżony wokół cieniem muru, cieniem wieczystych tabu<br>i zakazów.<br> Nachylona gałąź kasztana lśniła od lepkich pąków.<br> Wówczas ośmieliłem się podnieść oczy.<br> Wysoko nad naszym gajem stał Księżyc.<br> Aż mi oddech uwiązł w piersi.<br> Tak był piękny i tak niesamowity.<br> Raptem trysnął na moich rzęsach!<br> Wzdrygnąłem się do głębi duszy.<br> Albowiem objawiła mi się jego istota...<br> Był to księżyc Paschy.<br> Pierwsza wiosenna pełnia.<br> Kiedy wstanie, wówczas od wieków odbywają się przaśniki, święto<br>Paschy, na pamiątkę wyjścia