wolno nikomu prócz kapłanów, i to nie jak za karę ani z polecenia wodza, lecz jakby z rozkazu boga, który - jak wierzą - towarzyszy wojującym (non quasi in poenam nec ducis iussu, sed velut deo imperante, quem adesse bellantibus credunt). Toteż niosą do boju jakieś wizerunki i godła zabrane ze [świętych] gajów"&lt;/&gt; (effigiesque et signa quaedam detracta lucis in proelium ferunt).<br>Władza karania, o której tu mowa, nie przysługiwała kapłanom zawsze i wszędzie, lecz w szczególnych okolicznościach. W rozdziale 11 Germanii Tacyt stwierdza to wprost: maja oni prawo stosować przymus "wtedy", czyli na wiecu. W rozdziale 7 podobny wniosek wynika z kontekstu