rozradowany, wzywał obecnych na świadków - przecież teraz znowu wygląda normalnie, po swojemu: jak Róża. I mówi ślicznie. No, powiedz coś jeszcze mamusiu, powiedz. <br>Roześmiała się. Zmarszczki pofrunęły od ust w górę twarzy jak obłoki - znikły w siwych włosach nad czołem; zostały dwa dołki nad kątami warg i blask zębów. <br>- Zawsze gapa, pan radca kochany! Przeraził się, że matka ad patres wybrała się, a patres na próg nie puszczą. Ot, bieda będzie! A nie zauważył, że ja powiedziałam: może. Może oświadczą: miejsca nie ma... A może tak nie oświadczą. Któż wie, co jeszcze ze mną się zdarzy? Zdążę może na miejsce zasłużyć