na Sadybę. Ale z tramwajowej przejażdżki zrobiła się długa podróż zanim tam dotarłem. Co parę przystanków rozlegały się syreny. Trzeba było wysiadać z tramwaju i chować się po bramach, bo o żadnych schronach jeszcze nikt nie myślał. Zresztą nawet w bramie długo się nie wytrzymywało. Ludzie wylegali przed bramy i gapili się na emaliowo niebieskie niebo po którym przesuwały się ledwo widoczne, srebrne krzyżyki samolotów wśród obłoczków wybuchających przeciwlotniczych pocisków. Był to widoczek tak sielski, że nie wyobrażalne się stawało niebezpieczeństwo ze strony tych błyskających w słońcu zabaweczek. Wybuchy bomb były dalekie i nierealne. Nie bombardowano silnie bronionego Śródmieścia. Po chwili