zważając na porządny garnitur, musiałem usiąść w jakiejś mokrej nyży i zaprzeć się nogami, żeby mieć lepsze stanowisko do asekuracji. Kiedy opuszczaliśmy go na dolnym progu, było już ciemno, nie mieliśmy światła, ale na szczęście podchodzili jeszcze z dołu Wawa Żuławski z Oppenheimem i poświecili nam latarkami. Jak wyglądał mój garnitur po tej wyprawie, to można sobie wyobrazić. Oppenheim nie zawsze mógł zorganizować większą grupę ratowników, za mało było też młodych ratowników, dlatego brał na wyprawy również taterników, których napotkał. Wyprawa ta, podobnie jak jeszcze inna na południową ścianę Zamarłej Turni po Zygmunta i Tadeusza Bośniackich, utkwiła mi w pamięci.<br>Opowiedział