się z nim przywitać. Sychelski pracował w zagranicznej firmie konsultingowej, srał kasą, za miesiąc miał się żenić i dla takich jak Zygmunt był wrzodem na dupie. Dni Sychelskiego na Zatorzu były policzone - przeprowadzał się właśnie do Warszawy i nowiutkiego mieszkania, fundowanego po części przez firmę. Stał teraz rozdziawiony, w miękkim garniturze, i patrzył za oddalającym się Zygmuntem. W końcu machnął ręką i podbiegł do zatrzymującej się taksówki.<br>Co tu dużo gadać, trzeba wyłożyć przynajmniej jedną kartę na stół - z tą zazdrośnie strzeżoną tajemnicą to Zygmunt ściemniał. Oszukiwał sam siebie. Chciał się podzielić niebologią, choć zarazem wstydził się śmieszności. Pragnął zwierzyć się