skupienie uwagi na organizacji wykrywania środków napadu powietrznego, zwłaszcza działających na małych wysokościach w warunkach zakłóceń radioelektronicznych oraz na kierowaniu ogniem i manewrem na polu walki w złożonej sytuacji bojowej;<br>* centralizację szkolenia specjalistycznego i zastosowanie racjonalno-oszczędnościowych form organizacyjno-metodycznych przy maksymalnym wykorzystaniu trenażerów i symulatorów sprzętu bojowego oraz &lt;orig&gt;przykoszarowej&lt;/&gt; (garnizonowej) bazy szkoleniowej;<br>* prowadzenia taktyczno-specjalnego zgrywania pododdziałów przeciwlotniczych po uprzednim uzupełnieniu braków w obsadzie etatowej specjalistami (załogami) z innych oddziałów (pułków, dywizjonów).<br>Dywizjon przeciwlotniczy powinien być traktowany jako podstawowy moduł organizacyjno-szkoleniowy zdolny do samodzielnego wykonywania zadań bojowych.<br>Wśród szczególnie ważnych przedsięwzięć (zadań) szkoleniowych, które będą reprezentatywną oceną wymaganego stanu