i piękno świata. W samoocenie więźnia na daleki plan schodziły jego obozowe upokorzenia - wartość nadawała mu tajemnica miłości.<br>Niezależnie od okoliczności zewnętrznych, od przebiegu obozowego życia i obozowej śmierci najważniejszą więź ze światem stanowiła więź uczuć. Dopiero w sytuacjach skrajnego wyczerpania i zakłócenia świadomości głodem i chorobą poczucie tej więzi gasło. Zdarzało się jednak, że trwało do końca.<br>Wyjątkowe sytuacje i przelotne spotkania więźniów z obozu kobiecego i z obozu męskiego pobudzały potrzeby uczuciowe. W warunkach obozowego terroru wyrosły nieliczne wielkie miłości. Od samego początku odarte były z tajemnicy łączącej zakochanych. Istnieć mogły tylko dzięki pomocy innych więźniów, przekazujących słowa i