siły, ani nadziei, by się podnieść. Biegłem więc, a raczej szedłem, dalej. Z naprzeciwka zbliżały się jakieś postacie. Latarkami omiatali park aż po szczyty drzew. Gdzieś z boku wyłonił się radiowóz oślepiając mnie światłami. Tygrysim susem wskoczyłem w kępę krzaków. Rozległy się głośne nawoływania - zostałem zauważony. Podczołgałem się głębiej w gąszcz, położyłem się na plecach, teraz to już koniec.<br>Radiowozy otoczyły krzaki oświetlając je rzęsiście. Nadeszli ludzie z psami wściekle prężącymi smycze. Nad parkiem pojawił się helikopter rzucając mi w twarz snop światła.<br>&lt;q&gt;- Wychodzić!&lt;/&gt; - usłyszałem głos grubego.<br>Nie miałem siły, aby wstać, ani odpowiedzieć, ani nawet bać się. Niech sami sobie