służbowe skrzydło i obecność panów niż jękliwy głos Reidernowej i skrzywioną Inę. Może chciała zresztą pilnować Andrzeja, by jej przypadkiem nie umknął? Podczas targania pościeli i najkonieczniejszych sprzętów naradzano się, wymieniano uwagi. Czy będzie można tu zostać? Może lepiej wynosić się, zejść z oczu tym, którzy zajmą dwór. Opowiadano sobie, gdzie kto był podczas trudnego momentu, kiedy zjawili się Niemcy. Dwaj zabici wciąż leżeli u progu sieni. Może się panowie zlitują, odciągną ich chociaż, trudno przechodzić do studni. Sztywni, przyprószeni śniegiem, najzupełniej niegroźni patrzyli w błyszczący pantofelek księżyca. Świecili bosymi stopami. Ktoś zaradny zdążył już ściągnąć im buty. Praktykanci nie chcieli