jako najpospolitsze skamieniałości w osadach pelagicznych, by wymrzeć pod koniec dewonu.<br>Karpoidy Zdarzało się to przystosowanie także wśród zdumiewająco różnorodnych wczesnopaleozoicznych szkarłupni. Przynajmniej kilka niezależnych linii ewolucyjnych łodygowych cystoidów przeszło do leżenia bokiem na ilastym dnie. Pochodzenie tych z nich, które wyodrębniły się w ordowiku, jest oczywiste, &lt;page nr=176&gt; kontrowersje wzbudza natomiast geneza, interpretacja anatomii i pokrewieństwa powstałych w kambrze Carpoidea (ryc. 7.15).<br>Ich zadziwiające asymetryczne ciała próbowano nawet objaśniać w kategoriach planu budowy strunowców. Szczątki młodocianych osobników najstarszych karpoidów dowodzą, że na początku rozwoju osobniczego przytwierdzały się one łodygą do twardego podłoża (ryc. 6.14). Dopiero kiedy osiągały większe rozmiary, rozpoczynały