odróżniała krytyki z lewa od krytyki z prawa. Powszechnie uważano w tym środowisku, że:<br>&lt;q&gt;"każda krytyka jest symptomem postępu, czy nawet rewolucyjności, że postępowcem jest ten, kto wszystko krytykuje, o wszystkim wątpi"&lt;/&gt;.<br> Każda krytyka rzeczywiście dowodzi, że krytyk nie pozostaje głuchy na objawy kryzysu, ale nie każdy reagujący rozumie ich genezę i rzeczywiste przyczyny. Autentyczna treść społeczna epoki może pozostać ukryta. Wnioski z takiej krytyki również mogą być różne. Odwołajmy się do jednego tylko spostrzeżenia. Atakowanie spetryfikowanej doktryny estetycznej wcale nie musi oznaczać związania sztuki z potrzebami społecznymi, nie oznacza rzeczywistego rozwijania sztuki. A sztuka nie przenikająca życia, traktowana jako cel