przeciwnika Piłsudskiego Stanisława Strońskiego. Nawiązywał on do cudu Marny, gdyż właśnie nad Marną w pierwszej wojnie światowej udało się powstrzymać zagrażającą Paryżowi ofensywę niemiecką. Nazywanie Bitwy Warszawskiej Cudem nad Wisłą szalenie denerwowało piłsudczyków, bo oznaczało, że Piłsudski doprowadził do tak beznadziejnej sytuacji, że konieczna była interwencja siły wyższej. Tymczasem to geniusz Naczelnego Wodza przyniósł zwycięstwo.<br>Po zaakceptowaniu ostatecznej wersji polskiej kontrofensywy Piłsudski postanowił opuścić stolicę, aby objąć dowództwo grupy uderzeniowej koncentrowanej nad Wieprzem.<br>Przed wyjazdem wręczył prezydentowi Rady Ministrów, bo tak tytułowano wówczas premiera, Wincentemu Witosowi, w obecności wicepremiera Ignacego Daszyńskiego i ministra spraw wewnętrznych Leopolda Skulskiego list zawierający "dymisję ze