łączną staje się próba zbudowania koncepcji politycznej, która mogłaby przeciwstawić się układom separastycznym i próbom podważenia uchwał szczytu arabskiego w Rabacie, nadającym OWP charakter jedynego przedstawiciela społeczności palestyńskiej. Koncepcja, która kryje się za spotkaniem w Trypolisie oparta jest na przekonaniu, że przyszłość całego konfliktu arabsko-izraelskiego nie leży wyłącznie w gestii Kairu i Jerozolimy, ale jest integralną częścią poczynań wszystkich krajów arabskich, szczególnie tych, które sąsiadują z Izraelem. Spotkanie w Trypolisie obnażyło też heterogeniczny charakter tego ugrupowania. Ani Assad, ani Bumedien, ani Arafat nie przybyli tam, aby zatrzasnąć drzwi przed pokojem w ogóle. Irak natomiast nie złożył podpisu pod dokumentem końcowym