skarpie. Był po prostu zmęczony. Uporządkował jako tako resztki garderoby, zakleił rany krwawnikiem. Pacia przyglądała mu się ukradkiem. Wyczuwał, że czeka, aby ją zagadnąć. Było duszno. Drzewa stały nieruchomo, jakby słuchając w zdumieniu własnej ciszy. Gdzieś daleko wypływał z wąwozu i zapadał się ponownie turkot fury. Komar dzwonił niedzielnie w gęstym powietrzu. Pacia położyła głowę na kolanach. Rdzawe włosy okryły jej cieniutkie kolana. Polek patrzył na nią dłuższą chwilę, a potem nagle wstał i odszedł bez słowa. Usłyszał jeszcze za sobą:<br>- Głupi! Głupi Polek! Opamiętał się przed siwym płotem z jesionowych sztachet, kiedy spadły nagle grube i ciepłe krople deszczu. Pan