do której wejść można było jedynie od kaplicy Marii Panny przez sekretne drzwi za ołtarzem. Wyjść zaś z niej można było jeszcze drugimi, tajnymi drzwiami, wiodącymi do lochu we wnętrzu góry, który prowadził rzekomo wprost do Diablej Studni. Legenda głosiła, że kiedyś zdradzający zakon rycerze byli tam właśnie zrzucani w głąb, na pastwę diablej mocy, bowiem studnia miała prowadzić do samego piekła. Zgodnie z przekazywanymi z pokolenia na pokolenie instrukcjami, które znało zawsze tylko dwóch rycerzy - komandor i skarbnik - te drugie drzwi otwierano i starannie oliwiono dwa razy do roku - na dzień Wigilii Narodzenia Pana i na dzień Św. Jana, 24