własnych... nie jestem naczyniem na wszystkie treści... to krąży jednak i ma ciężar ołowiu, i pierwsze przypada do ziemi. NAJBLIŻEJ CHŁODNEJ, NIEKWITNĄCEJ ZIEMI JEST TO ZDANIE OJCA TADEUSZA... Jak osad w klarującym się winie. I ono mnie właściwie oddziela od tego zimna, które wdziera się we mnie i idzie z głębi ziemi. Ale to przecież jest całkiem odwrotnie, to przecież ja oddaję ziemi swe ciepło. Myśl ojca Tadeusza leży na granicy, na samym dole jak osad i chroni mnie przed wypływem krwi. Bo teraz czuję, że krew ze mnie wypływa. Wypływa ze mnie krew, bo ziemia ma mniej tego płynu. Moje