i zajrzała niepewnie.<br>- No co jest? Wchodź. Powariowaliście? Nie umieram jeszcze!<br>Z trudem wstał z fotela i podszedł do drzwi. Trawka, Trawka... dwudziestosiedmioletnie ciało, ślad kurzych łapek na skroniach... Czy naprawdę mógł widzieć, jak zmieniała się w małe dziecko?<br>- No chodź. Świec jeszcze nie ma.<br>- Nie chcę przeszkadzać.<br>- Jezu, przestań ględzić! To po to przyszłaś, żeby nie przeszkadzać?<br>Uścisnęli się serdecznie. Trawka przyniosła ze sobą zapach burzy i żubrzyc. Czuł tę woń wyraźnie w jej mokrych włosach, w przemoczonym ubraniu, czuł w jej całym ciele, które nieświadomie, na krótką chwilę poddane północnym, emanowało ich ciepłem. Jedna z kropel żubrzego deszczu błyszczała