twarze spoglądały po sobie niewyraźnie i niepewnie, jakby zażenowane. Hulewicz świstał cicho przez zęby, Parys i Massalski mrugali powiekami z udaną obojętnością, a sam Lasota, niedbale wyciągnięty na łóżku, patrzył spode łba w oczy stojącego nad nim w wyzywającej postawie Gromana - Z głębi sali usłyszeli nagle dźwięczny, zgoła jakby dziewczęcy głos młodziutkiego Krajewskiego - Ty, Groman, wszędzie wietrzysz rewolucję... ozwał się ten głos z łagodnym wyrzutem czy też z jakimś zaledwie wyczuwalnym szyderstwem. Krajewski siedział na swoim łóżku w rogu sali, naprzeciw okna; w jego twarzy, jaskrawo oświetlonej rdzawym blaskiem zachodzącego słońca, ciemne oczy patrzały dziwnie natarczywie, choć były na wpół przysłonięte