despotycznego ustroju. Jeśli jednak pragnie pozostać pisarzem, musi pogodzić się z tym, że nigdy tak naprawdę i do końca nie uda mu się opuścić innej klatki - klatki jego własnej mowy. Nawet gdy z ust znika knebel, pozostaje w nich oporny język, który nigdy nie nagnie się w zupełności do obcych głosek i znaczeń. I tak spełnia się ostateczna ironia: temu, kto być może ma do powiedzenia najwięcej, najtrudniej wydobyć z siebie głos.<br>1989&lt;/&gt;<br><br>&lt;div year=1989&gt;<br><br>&lt;tit&gt;O pisaniu wierszy&lt;/&gt;<br><br> Pisanie wierszy nie jest może niczym więcej niż odgrywaniem roli prostodusznego partnera w kabaretowym skeczu, w którym głównym komikiem - monologującym bez chwili odpoczynku, nie dającym