równej w Europie budowniczych cechowych, spośród których rekrutowała się grupa wędrownych majstrów, będących swego rodzaju przedsiębiorcami, podejmującymi się na własny rachunek realizacji budów, które bądź odpowiadały życzeniom inwestorów, bądź własnym sugestiom"&lt;/&gt; (1984, s. 46). <br>Kornecki wyodrębnia również nurt budownictwa, w którym &lt;q&gt;"[...] nie zaznaczyły się żadne ambicje, a raczej doszły do głosu tylko dążenia zmierzające co najwyżej do uproszczeń konstrukcyjnych i zubożenia detalu (co mogło być podyktowane utylitaryzmem, a może wynikało z braku umiejętności). Stanowił on margines o charakterze ludowej działalności. Owa ludowość zaznaczyła się tu w jeszcze innych przejawach, nie tylko w sferze technicznej, lecz również w chłopskim mecenacie".&lt;/&gt; Podaje przykład