Wzdłuż studzienki są klamry. Czepiam się ich, coś mi przy tym chrobocze w kręgosłupie. Metalowe pręty są słabo umocowane w betonie, trzęsą się, gdy się na nich wspieram. Zagłębiam się w czeluść. Świecę latarką po ścianach. Otwieram metalową klapę.<br>Wchodzę w wąski korytarz, muszę się mocno schylić, by nie zawadzić głową o sklepienie. Trafiam do pomieszczenia oświetlonego mocnymi halogenowymi reflektorami. Naprzeciw mnie solidne, świeżo pomalowane, metalowe &lt;page nr=149&gt; drzwi. Coś mi tu nie gra. Mam dziwne uczucie, jakby ktoś mnie obserwował. Popycham pancerne wrota. Otwierają się z terkotem elektromagnetycznej zapadki. Za nimi jest niewielki pokój. Stoi w nim trzech facetów. Jeden wspiera się