na jednym daszku, Jerzyk i Ala na drugim; wzięli sobie pokrywy skrzyń jako tarcze. Tylko ja nie mam osłony, bo przecież jestem ciurą - więc jakoś wcale się nie martwię, kiedy stróż fabryczny z wielką satysfakcją przegania nas z pola walki. No i później tylko ja zostanę ułaskawiona, bo "to przecież głuptas jeszcze", więc ja jedna z całej armii zjem obiad, a głodni wojownicy znienawidzą mnie z całej duszy i postanowią odebrać mi rangę ciury i przesunąć mnie do cywila, co jest wszakże najgorszą obrazą. Już nigdy nie zaawansuję powyżej rekruta... Jestem do niczego. Pocieszyć mnie potrafi tylko współczująca mama. Ale to