i złośliwej męką ograniczenia, wspominam tego swojego dyrektora i przychodzi mi do głowy niedorzeczna myśl, że naumyślnie wtedy wskoczył do studni, żeby uciec od nachalstwa pytań. Sam siebie wyrzucił za drzwi istnienia za pytania głupie, szydercze i nękające. I ja teraz jestem pełen pytań, jak wtedy w szkole. Każda myśl gna ku mnie zaprzężona w słówko: dlaczego? Dlaczego jestem tutaj? Dlaczego błąkam się po tych korytarzach, wyrzucony z własnego życia? Dlaczego chcę dręczyć Suzanne? Dlaczego nie jestem taki, jak chcę być? Dlaczego wszystko we mnie jest piękne i dobre wewnątrz, a szpetne i złośliwe w czynach? Dlaczego i dlaczego, proszę księdza