im skrzydeł - mówiła dziewczyna. - Tak bardzo pragnęłam znów zobaczyć Kraków. <br>- Wrócimy tam razem! - zapewniał Stanko. - Niech jeno ojciec ukończy swoje dzieło, a poślubię cię i nie zwlekając ani godziny ruszymy z powrotem. <br>Zapatrzeni w siebie nie wiedzieli, że za nimi jak cień snuje się pochmurny snycerz Kunc. Nie czuli jego gniewnych spojrzeń, nie dostrzegali jego zaciśniętych warg. Byli szczęśliwi. Czas płynął im szybko i ani się spostrzegli, jak nadszedł dzień, w którym majster Hanusz przewiózł do Mariackiego kościoła części swego zegara i zestawił je w pobliżu Kaplicy Złotników. <br>Dokręciwszy ostatnią śrubkę zszedł z rusztowania mówiąc: <br>- Gotowe! <br>Uroczysta to była chwila. Całe