Warunkiem koniecznym obustronnego, optymalnego zrozumienia było więc maksymalne powinowactwo duchowe między twórcą a jego krytycznym egzegetą. Ale nawet przy tak idealnej zgodności usposobień krytyk uzależniony jest raz na zawsze od tej aparatury poznawczej i odbiorczej, w jaką wyposażyła go natura, skazany na nieuchronny subiektywizm hipotetycznych przybliżeń i opinii nie dających się jednoznacznie i nieodwołalnie umotywować. Istota piękna wymyka się wszelkim dającym się pomyśleć określeniom i definicjom, co według Matuszewskiego nie powinno jednak prowadzić ani do rezygnacji, ani do zwątpienia w sens i celowość uprawiania działalności krytycznej. Jej nie dający się