uderzało. Najważniejsze to to, że nie było okazji, żeby Partyjny za czymś nie agitował. Nie było dnia ani godziny. A jeszcze w tym wszystkim nikt nie mógł się połapać i nikt nigdy nie wiedział, za czym agituje Partyjny. Zdaje mi się, że on sam też nie wiedział. Nawet nieźle się go słuchało, bo umiał opowiadać, ale w pewnym momencie zaczynały boleć uszy od tej agitacji. Trzeba było słuchać albo znaleźć sposób na niego. I ja ten sposób znalazłem. Zawołałem Pawła i powiedziałem mu:<br>- Ten Partyjny to fajny chłop.<br>- Jaki on tam chłop.<br>- Chłop czy nie chłop, ale fajny.<br>- Fajny nie fajny, ale