obrębie samotnej, jednostkowej rozpaczy, rzadko bywa tu samodzielny. Oddziałuje natomiast w decydujący sposób na wymiar "poziomy", na to jak kontaktują się między sobą, czego u siebie szukają bohaterowie filmów Bergmana.<br>Nie znajdując potwierdzenia sensu własnego życia w jakimś przedustawnym porządku, rozpaczliwie poszukują tego sensu w oczach innych ludzi.<br>Sam Bergman godzi się na tę cezurę i potwierdza jej istnienie opisem swoich przeżyć psychicznych i myślowych w tym okresie. Narastały one w trakcie tworzenia "trylogii": Jak w zwierciadle, Goście Wieczerzy Pańskiej, Milczenie. To właśnie w tych filmach pytanie o istnienie Boga wyrażone jest językiem najwyższych emocji zarówno bohaterów jak i - autorskiego już - obrazu